Afgelopen weekend werd bekend dat Washington Post-cartoonist Ann Telnaes ontslag daar heeft genomen. Omdat haar cartoon over de (veronderstelde) financiering van campagnes en activiteiten van president-elect Donald Trump door de Washington Post werd geweigerd voor publicatie.
De Washington Post! Eerbiedwaardige kwaliteitskrant met een stevige reputatie op het gebied van o.a. onderzoeksjournalistiek en politieke duiding. Vijftig jaar terug zorgden twee onderzoeksjournalisten van ’the Post’, Carl Bernstein en Bob Woodward, indirect voor de val van toenmalige president Richard Nixon. Woodward en Bernstein leverden het bewijs voor de betrokkenheid van de president bij de inbraken in het hoofdkwartier van de Democraten (the Watergate Building) in de aanloop naar de herverkiezing van Nixon in 1972.
The Medium is the Message
De Washington Post is sinds enige tijd in handen van Amazon-miljardair en Trump-aanhanger Jeff Bezos. Zijn betrokkenheid bij het besluit van ’The Post’ om de cartoon te weigeren, is niet aangetoond, maar ook niet ontkracht. Zéker niet nu zijn ‘collega-CEO’ bij X, Tesla, Spacex, etc. Elon Musk openlijk blijk geeft vierkant achter ’The Donald’ te staan, benoemd is tot Minister van Overheids Efficiency en zich zelfs met buitenlandse (Engelse en Duitse) verkiezingen bemoeit.
En hoewel de betrokkenheid van Bezos bij het besluit om de cartoon te weigeren niet 100% vaststaat, is het opzeggen van Telnaes en de media-aandacht hiervoor voor de publieke opinie voldoende ‘bewijs’. Zo zie je dat een medium iemand kan maken (Vice-president onder Nixon Gerald Rudolph Ford, Musk, Woodward & Bernstein) en breken (Nixon en Telnaes). Zover zelfs dat diverse Europese leiders steeds nadrukkelijker hun zorgen uitspreken over de bemoeienis van o.a. Musk.
Het weigeren van een cartoon die een controversieel onderwerp op niet-controversiële wijze verbeeldt, geeft zéker voor een gerenommeerde krant als The Washington Post bedenkingen. En waar de geloofwaardigheid van een medium in het geding komt, neemt de autoriteit van dit medium af. Verliest een medium zijn autoriteit, dan verliest het ook zijn aantrekkelijkheid voor adverteerders. Niet zozeer vanwege de slinkende lezerskring (die smult er tot nu toe van), maar wel voor de negatieve afstraling op de geloofwaardigheid van die adverteerders. Niet voor niets was het exodus onder adverteerders op X groot toen Musk aankondigde minder te gaan modereren en meer ruimte te willen gaan geven aan ieders mening (helaas, de grootsten en rijksten voorop).
Moeten adverteerders zich zorgen maken over de steeds groter wordende bemoeienis van de (rijke) aandeelhouders van media? Jazeker! Marshall McLuhan’s media-wijsheid ‘The medium is the message’ staat meer dan ooit overeind. En al lijkt het medialandschap met een keur aan online en offline media groter dan ooit, het genereren van het nodige bereik en contactfrequentie om een doelgroep te overtuigen van de toegevoegde waarde van het merk aan hun levens zal steeds lastiger worden. Aan het kwantitatieve bereik en de kwantitatieve contactfrequentie (OTS, Opportunity to See voor TV, online en print, OTH (Hear) voor radio) merk je het vooralsnog niet.
Kortom, de GRP’s (Gross Rating Points, ofwel bereik x frequentie) worden door je campagnes nog steeds wel gerealiseerd. Je hebt er alleen steeds méér van nodig om je geloofwaardigheid op peil te houden. Niet zozeer door je product en je campagne, wel door de omgeving waarin die staat. Wil je adverteerders de ruimte geven, geef dan de ruimte aan persvrijheid. The Medium is Still The Message!