De Amerikaanse Minister van Oorlog (v.h. Defensie) Pete Hegseth kondigde afgelopen week strengere maatregelen aan tegen het publiceren van ‘Pentagon-informatie’: informatie over het Amerikaanse leger. Als reactie daarop verlaat een groot deel van het Pentagon-journaille het vijfhoekige hoofdkantoor van het Ministerie: https://www.nu.nl/media/6372551/journalisten-verlaten-pentagon-uit-protest-tegen-nieuw-persbeleid.html
We zien op steeds meer plaatsen de behoefte aan limitering van de persvrijheid, vooral uit de conservatieve politieke hoek. Begin dit jaar blogde ik al over inperking van de persvrijheid en de reactie van een gerenommeerd medium als The Washington Post daarop: https://reclamesjef.nl/hoe-belangrijk-is-persvrijheid-voor-reclame/
Persvrijheid is een van de belangrijkste pijlers van de toegevoegde waarde van grote nieuws-media. Als deze aan banden wordt gelegd en het grote publiek krijgt (of voelt) daarvan ‘weet’, zal het zich minder tot die nieuwsmedia wenden.
De vraag is wat daarvoor dan in plaats komt. Conservatieve politici vertrouwen dan óf op hun eigen (owned) kanalen (zoals Truth Social) óf op hen welgevallige (earned) kanalen (zoals Fox). Die zullen juist door hun minder onafhankelijke stellingname meer voor- en tegenstanders creëren. Dat zal het medialandschap gefragmenteerder maken.
Voor adverteerders betekent dit doorgaans dat het bereiken van grote groepen mensen kostbaarder wordt. Dat gegeven kan het economische bestaansrecht van deze media gaan ondermijnen. Adverteerders worden dus afhankelijker van ‘owned’ media.
Los van de veel kleinere mogelijkheden om een groot bereik in korte tijd op te bouwen (een van de sterke punten van offline en online massamedia) betekent een grotere focus op ‘owned’ media ook een verlies van autoriteit.
Minder – Minder – Minder …
Kortom: minder persvrijheid = minder geloofwaardigheid = minder publiek = minder bestaansrecht = minder communicatiekanalen. Hegseth doet er dus verstandiger aan om een goede ‘controlled relationship’ op te bouwen met het Pentagon-journaille dan allerlei beperkingen op te leggen.
De geschiedenis leert dat bovendien: de persvrijheid maakte voor een belangrijk deel een eind aan de Vietnam-oorlog en aan de regeerperiode van Richard Nixon. ‘If you can’t beat them, join them’ zou Hegseth c.s. wel eens veel meer gehoor kunnen opleveren. Beperking van de persvrijheid legt immers een bom onder een van de belangrijkste communicatiekanalen van de regering richting grote groepen mensen van allerlei pluimage.
Datzelfde geldt voor de adverteerders (die voor een groot deel de campagne van de huidige regering financieren). Schieten in eigen voet, daar schiet je dus niks mee op.